- I ? - Bardzo się rozgniewałem, zwłaszcza że uważałaś go za przyjaciela. - Nigdy nie miałam złudzeń. Wszystkich mężczyzn interesuje to samo. - Mnie również. - Przygarnął ją do siebie. - Czujesz moją ciekawość? Zaschło jej w ustach. - Od kilku minut. - Uderzyłem go, bo nie znałem odpowiedzi na jego cholerne pytanie. Byłoby łatwiej, gdyby po prostu rzucił się na nią tu i teraz. - Ja też jej nie znam, milordzie. Trzęsącymi się rękami wyjęła mu koszulę ze spodni. Sinclair chwycił jej dłonie i położył je sobie na piersi. - Mówiłaś, że już całowałaś się z mężczyznami. - Tak. - Uśmiechnęła się gorzko. - Nawet z lordem Williamem. Raz. Najwyraźniej był to błąd. - Tylko się całowałaś? Pytanie było obcesowe, głos Sinclaira zduszony, ton natarczywy. - Tylko. Uwolniła ręce i wsunęła je mężowi pod koszulę, dotknęła ciepłej skóry. - O ile sobie przypominam, wczoraj niezbyt mnie lubiłaś. - Dzisiaj już chyba wiem, kim jesteś naprawdę. Otworzył usta, ale zakryła je dłonią. - Będziesz tu stał i przez całe popołudnie zadawał mi pytania? Uważaj, bo się rozmyślę. - N i e . Poprowadził ją ku drzwiom sypialni, a ona się nie opierała. To był ten Sinclair, którego pocałowała tamtej nocy w ogrodzie, który wzniecał w niej płomień. - Pewnie masz jakieś oczekiwania... - zaczęła drżącym głosem. - Spróbuję cię nie rozczarować. Lord Baggles zeskoczył z parapetu i ruszył za nimi, ale Sin zamknął mu drzwi przed nosem. Słysząc krótkie, niezadowolone miauknięcie, Victoria zachichotała. - Od niego nie dostaniesz pozwolenia. Sinclair nic nie odpowiedział, tylko otoczył żonę ramionami. Spodziewała się pocałunku, ale jedynie patrzył jej w oczy przez dłuższą chwilę. - O co chodzi? - Poznaję cię - odparł cicho. - Pragnę cię od tamtego nieszczęsnego wieczoru u Frantonów. Ona też pragnęła go od samego początku. Mężczyźni uważali ją za bardziej doświadczoną, niż była w rzeczywistości. Nie wyprowadzała ich z błędu i dlatego czuli się przy niej swobodnie, dzięki