siebie, dzięki czemu już bardzo wczesnym rankiem mogia podnieść zasłonki i oglądać przemykające za oknem krajobrazy. Podziwiała piękne, zalane słońcem pola. Właśnie pomyślała, że za chwilę ujrzy Morze Śródziemne gdy oczom 34 jej ukazała się połyskująca intensywnym błękitem toń. Pociąg dojechał do St. Raphael. Tempera z przyjemnością spędziłaby resztę dnia obserwując widoki za oknem, lecz pamiętała o swojej roli i wynikających z niej obowiązkach. W towarzystwie pozostałych pokojówek zjadła śniadanie składające się z filiżanki kawy i smacznych świeżych croissantów, a potem wszystkie przeszły do wagonu sypialnego swoich pań. Kiedy poprzedniego wieczora rozpakowywała bagaże lady Rothley, miała okazję obejrzeć salon. Ściany były tu wyściełane jedwabiem, a krzesła i sofa pokryte bladozielonym brokatem. W oknach wisiały zielonobiałe zasłony, a na podłodze kolorowy dywan w indyjskie wzory. Salon wywarł na niej ogromne wrażenie; podobnie jak imponujący przedział, który zajmowała lady Rothley — większy niż typowe przedziały sypialne. Umywalka, miednica i przyrządy toaletowe z białego metalu były przykryte ciemnoczerwoną marokańską skórą. Wchodząc do sypialni, Tempera pomyślała, że lady Rothley nawet rano wygląda pięknie. Oczy jej były jeszcze zaspane, lecz złotorude włosy luźno spływały po pełnych ramionach. Tempera nie mogła oprzeć się myśli, że widok macochy obudziłby płomień pożądania w każdym mężczyźnie. — Obudziłaś mnie! — powiedziała lady Rothley z wyrzutem. — Przepraszam, belle-mère, ale za godzinkę będziemy na miejscu, a wiesz przecież, jak długo trwa twoja toaleta. Potem, zorientowawszy się, że wypadła z roli, szybko dodała: — Trzeba wstawać, milady. Wysiadamy w Villefranche. 35 Pociąg nie będzie tam długo stał. Potem zatrzymuje się dopiero w Monte Carlo. — Możemy rozmawiać normalnie — powiedziała lady Rothley. — Nie chce mi się wierzyć, że ktoś nas podsłuchuje przez dziurkę od klucza. — Nigdy nic nie wiadomo — odrzekła Tempera. — Poza tym powinnaś przyzwyczajać się zwracać się do mnie Riley. —Nie wyspałam się — poskarżyła się Alaine. — Zawsze w pociągu źle śpię. Tempera wiedziała, że to nieprawda, lecz nie miała teraz ochoty spierać się o cokolwiek. Była tak zachwycona krajobrazami, które ciągnęły się od St. Raphael, że nie potrafiła myśleć o niczym innym, jak tylko o ich zapierającym dech w piersiach pięknie. Ojciec często jej opowiadał o południowej Francji, lecz trudno było porównywać opowieści do tego, co zobaczyła dzisiaj na własne oczy. Była zła, że ciemność nocy nie pozwoliła jej